வெரோணிக்காள் ஒரு நாவல் எழுத ஆசைப்பட்டாள்!

1

நாவலில் தான் நீளக் கதைகளை எழுத முடிகிறது. நீளம் அவளுக்குப் பிடித்த நிறம்.

கன்னியாகுமரி போய் முதன் முதலாய் கடலைப் பார்த்த பொழுது அவளுக்கு வயது பனிரெண்டு. கடல் பார்த்த மறுகணமே எப்படியாவது ஒரு நாவலை எழுதிவிடுவது என்ற முடிவிற்கு வந்திருந்தாள். கடல் அன்றைக்கு அத்தனை நீளமாக இருந்தது. 

அத்தனை அகலமான நீலத்தை அவள் கடலில் தான் பார்த்தாள். கடல் பார்த்து வந்த மறு தினமே கோணங்கியின் கோவில்பட்டி முகவரிக்கு, 'உப்பு நீலமாக இருக்கிறது!' என்று ஒருவரிக்கடிதம் எழுதியிருந்தாள். அவள் எழுதாமல் மறைத்த அடுத்த வரி, ' நீள நாவலொன்று எழுதப்போகிறேன்'. 

வெரோணிக்காவிற்கு சின்ன கண்கள். பார்த்தால் தெரியாது. அவள் முகத்தைப் பார்க்கிறவர்கள் அவள் எதையோ சிந்தித்துக் கொண்டிருப்பதாகவே நினைத்துக் கொள்வார்கள். உண்மையில், அவள் அப்படியெல்லாம் சிந்திக்கிற ஆளே இல்லை. சின்ன கண்களைக் கொண்ட பெரிய பெண் அவ்வளவு தான்.

நாவல் தான் எழுத வேண்டும் என்று முடிவு செய்த பின்பு தான், நாவலுக்கும் நீளத்திற்குமான பந்தங்கள் ஒவ்வொன்றாக அவளுக்குப் புலப்படத் தொடங்கின. 

ஒரு நாவல் முதலில் வாசகர்களின் கண்களை நீலமாக்குகிறது. அதன் பின் நாக்கில் ருசியாக படிந்து விடுகிறது. நாவல் பிரியர்களை ரொம்பவும் எளிதாய் அடையாளம் கண்டு கொள்ள முடியும். அவர்களுடைய நாக்கு, இத்தாலிய பெனடிக்ட் குருமடத்து ரோஜா மலர்களில தடவப்பட்ட சயனைடு போல, நீலம் பாரித்திருக்கும்.

பாளையங்கோட்டையில் கோடை தொடங்கியது என்றால் நாவல் வதைபடும். மேட்டுத்திடல் சாலையிலுள்ள மாவட்ட மைய நூலக வாசலில், திருச்செந்தூரிலிருந்து வரும் ஒரு பாட்டி, கூடை நிறைய நாவலோடு உட்கார்ந்திருக்கும். எல்லாமே சுட்ட நாவல்கள். காற்படி, அரைப்படி என்று அளந்து வாங்கிக் கொள்ளலாம். நாவல்களை அளந்து, தடித் தடிப் புத்த்தகங்களின் பக்கங்களைக் கிழித்து அதில் பொதிந்து தரும். 

அந்தப் பாட்டியிடம் தான் வெரோணிக்காள் எப்பொழுதும் நாவல் வாங்குவாள். நாவலை விடவும், அந்தப் பாட்டி பொதிந்து தருகிற பக்கங்களில் தான் அவளுக்கு ஆர்வம். பாட்டிக்கு நூலக ஊழியர்களோடு ரகசியத் தொடர்பு இருந்தது. பாட்டி கிழிக்கிற புத்தகங்கள் பெரும்பாலும் சாண்டில்யனும், நா. பார்த்தசாரதியும் எழுதியவை. ’கிழிக்க ஏதுவாய் புத்தகம் எழுதுறது ஒரு கலை, பாப்பா!' 

அத்தி பூத்தாற் போல, ஜெயகாந்தனும் அகிலனும் கூட கிடைப்பார்கள். வெரோணிக்காள் நாவலை வாங்கிய கையோடே அந்தப் பக்கங்களையும் வாசிக்க ஆரம்பித்து விடுவாள். நாவலின் நீலச்சாயம் பட்டு பாதி வரிகள் அழிந்து போயிருக்கும். ஆனாலும், அது எந்த நாவலின் கிழிக்கப்பட்ட பக்கம் என்று கண்டுபிடிப்பது அவளுக்குப் பிடித்த புதிர் விளையாட்டு. 

இப்படித்தான் ஒரு முறை, கிழிந்த ஒற்றைத் தாளில் ஜே. ஜே. என்ற ஆள், 'சிவகாமி அம்மாள் அவளுடைய சபதத்தை நிறைவேற்றி விட்டாளா?' என்று கேட்டதை வாசித்தாள். அதற்கப்புறமாகத்தான் அவள் நாகர்கோவில் மணிக்கூண்டு ஜங்சனில் நின்ற புளியமரத்தையும் ஒரு எட்டு போய்ப் பார்த்து வந்தாள். அந்த மரத்தடியில் தான் ஜே. ஜே. ஜவுளி வியாபாரம் செய்ததாக அவளுக்குச் சொல்லியிருந்தார்கள்.

புளியமரம் தான் அவளுக்குப் பிடித்திருந்தது. நல்ல நாவல் முதலில் பிடிக்க வேண்டும் என்பது அவளது அசைக்க முடியாத நம்பிக்கை. ஒரு நாவல், நல்ல நாவலா இல்லையா என்பதை அவளால் தொட்டுப் பார்த்தே சொல்ல முடியும். தொட்டதும், விரல்களில் படிய வேண்டும். படிந்தால் நல்ல நாவல், இல்லையென்றால் குப்பை.

2

வெரோணிக்காள் கண்ணாடி முன் நின்று தான் ஆடை மாற்றுவாள். ஆளுயுரக் கண்ணாடி. 

அன்றைக்கும் அப்படித்தான். என்ன கிழமை, தேதி என்றெல்லாம் ஞாபகம் இல்லை. ஏதோவொரு வழக்கமான நாள்.

எப்பொழுதும், ஆடை மாற்றுவதற்கு முன் கொஞ்ச நேரம் கண்ணாடி முன் நின்று அழகு பார்த்துக் கொள்வாள். கொஞ்ச நேரம் தான். 

அவளுக்கு என்றைக்குமே தன்னை நல்லா இருக்காது. ஏதாவது ஒரு குறை இருக்கும். சில நேரம் நிறைய கூட.

இடுப்பு இன்னமும் சின்னதாக வேண்டும்; பக்கவாட்டில் பார்த்தால் தெரியவில்லை, ஆனால், நேர்ப் பார்வைக்கு அகலமாக இருக்கிறது. 

தாடையும் அகலம். வாயைக் குவித்து வைத்தால் தான் முகம் வாட்டத்திற்கு வருகிறது. 

நேராய் நிற்கும் போதும், வலது தோள்பட்டை இறங்கியே இருக்கிறது. ஒரு வேளை, வலது பக்கம் குழைந்து தான் நேராய் நிற்கிறோமோ? காலை உதறிக் கொண்டு லேசாய் இடது பக்கம் சரிந்து நின்று பார்ப்பாள். சரியானது போலத் தோன்றும். 

கைகள் குட்டையானவை தான். வித்தியாசமாகத் தெரியாது. ஆனால், நீளமில்லை. விரல்களும் குள்ளம். 

இடுப்பில் கை வைத்து நிமிர்ந்து பார்த்தால், அவள் அழகு போலத் தோன்றும். ஆனால், எல்லார் முன்பும் அப்படியே நிற்க முடியுமா என்ன? 

இதெல்லாம் இப்படி கண்ணாடி முன் நின்று யோசிப்பதோடு சரி. நாள் முழுதும் அவள் எப்படி நடக்கிறாள், நிற்கிறாள் என்று அவள் நினைப்பதே இல்லை. சுபாவம் எதுவோ அது போலவே பகலெல்லாம் நடக்கிறது.

அன்றைக்கும் இப்படித்தான். ஆடை உடுத்துவதற்கு முன் அப்படியும் இப்படியுமாய் அழகு பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.

தளர்ந்தவொரு தருணத்தில் மார்பு வரை கட்டியிருந்த துண்டு நழுவியது. மறுகணம், அனிச்சையாய் கண்ணாடியிலிருந்து விலகி ஓடினாள். நல்ல வேளை, துண்டு முழுதாய் கழறவில்லை.

கண்ணாடிக்கு முதுகைக் காட்டி, துண்டை இறுக்கக் கட்டிக் கொண்டு, திரும்பிய போது தான் அந்த விபரீதம் உறைத்தது. 

கண்ணாடியில் தெரியும் தனக்கு மறைக்கத் தான் அப்படி விலகி ஓடினேனா?

அன்றைக்கு, வெரோணிக்காள் ஒரு நாவல் எழுத ஆசைப்பட்டாள்!